مهدویت۱۲

​
یکی از عبرت آموزترین موضوعات تاریخ انقلاب اسلامی، سرنوشت آقای منتظری است.

شیخ حسینعلی منتظری، از مشهورترین مبارزان دوران انقلاب بود که بارها همچون دیگر انقلابیون، به زندان افتاد و متحمل صدمات و مشکلات فراوانی شد.
سابقه ی وی در حوزه ی علمیه و حضور مبارزاتی و اعتماد بزرگان انقلاب به وی در حد و اندازه ای بود که از همان آغاز انقلاب اسلامی، وی بعنوان یکی از اصلی ترین سران جمهوری اسلامی، مورد توجه قرار گرفت و علاوه بر جایگاه مرجعیت و کسب مسئولیت های مهمی همچون: امامت جمعه، ریاست مجلس خبرگان و… اندک اندک با همراهی و هدایت برخی از هواداران خود، به سمت بی نظیر(قائم مقام رهبری) رسیده و پس از حضرت امام خمینی(ره)، دومین شخص کشور شد.

سخنان انقلابی و ضداستکباری وی به گونه ای در میان مردم ترویج شد که لقب(مجاهد نستوه) را کسب نموده و نظرات وی در حمایت از محرومان و مستضعفین به اندازه ای تبلیغ شد که لقب(امید مستضعفان) را از آن خود کرد.
با این وجود، خصوصیاتی منفی شخصی همچون(ساده لوحی، لجاجت، قدرت طلبی و عدم تمکین عملی به ولایت فقیه) موجب شد که طمع دشمنان در وی کارگر افتاد و عناصری از نهضت آزادی و برخی منافقین و مفسدان سیاسی و حتی جنایتکاران( باند مهدی هاشمی) از طریق برخی نزدیکان وی، در دفتر و بیت او نفوذ کرده و روند جدایی وی از امام(ره) و نظام اسلامی و انقلاب و ارزشها را به گونه ای رقم زدند که در فاصله ای کمتر از 4 سال(1364 تا 68) ، وی به یکی از بزرگترین مخالفان جمهوری اسلامی و مدافعان منافقین و دشمنان تبدیل گردید.
در این مسیر، حضرت امام(ره) با هدف حفظ اعتبار و جایگاه وی، در تمام این دوران، با صبر و خون دل، از طریق تذکرات خصوصی و سخنان عمومی، از سقوط وی جلوگیری نمودند، اما وقتی روند جدایی آقای منتظری از نظام به مرحله ی غیرقابل تحمل رسید و سخنان او برای چندمین بار از بلندگوهای منافقین و انگلیس و… منتشر گردید، امام خمینی(ره) طی نامه ی مشهور 6 فروردین 1368، او را از سمت قائم مقامی رهبری عزل فرموده و با عنوان اینکه(حاصل عمرم را کنار گذاشتم) به حیات سیاسیش در آن دوران خاتمه دادند.
با این وجود، تداوم صفات(لجاجت و قدرت طلبی و عدم تبعیت از ولایت فقیه) در کنار ساده لوحی مفرطی که به آن دچار بود موجب شد که وی بعد از یک دوره سکوت نسبی 8 ساله، مجددا در سال 76، به تکرار سخنان دشمنان انقلاب و حمله به ارکان نظام بپردازد که با خروش مردمی مواجه شده و در یک دوره ی 12 ساله تا پایان عمر، سرنوشت تلخ وی به گونه ای ادامه یافت که نظرات و سخنان او در مظلوم نمایی برای منافقین و حمله به ولایت فقیه و خاطره سازی علیه امام(ره) و حمله به ارکان انقلاب و دفاع از بهائیان و فتنه گران به سند باطلی برای دشمنان تبدیل شد و البته تداوم این مسیر خطرناک با فوت وی پایان یافت. سرنوشت شوم آقای منتظری، الگویی برای همه ی کسانی است که لجاجت و قدرت طلبی چشم آنها را بر نفوذ مفرط عناصر حاشیه ساز بسته است و سخنانی از جنس همان سخنان نفوذی های نهضت آزادی و مخالفان نظام، از زبان آنها شنیده می شود.
همچنین همان سخنان شیخ ساده لوح، امروزه دستمایه ی حمایت از منافقین و مظلوم نمایی برای جانیان و معدومان سال 67 نیز شده است که بعنوان سیئه ای ماندگار در کارنامه ی وی تا قیامت باقی خواهد ماند.